Unholy Tavern - Rpg Online

Sarven

Uśmiecham się również, chociaż przychodzi mi to z wielkim trudem. Patrzę przez chwilę na starca. Chcę jak najlepiej zapamiętać jego twarz.

Skąd tyle krwi na środku polany? - zadaję bezczelnie pytanie, nie udzielając odpowiedzi na poprzednie.

Jak wysoki jest namiot?

JA

Namiot jest na tyle wysoki, ze możesz w nim stać i masz jeszcze trochę przestrzeni nad głową. obok elfów są dwa grube kije, które podtrzymują płótno. Starzec kontynuuje: Dużo pytań zadajesz, lecz mało dostaje od Ciebie odpowiedzi. Najpierw Ty powiedz więcej o sobie i o tym co Cię sprowadza... W namiocie jest już tak jasno, że zaczynasz powoli przymrużać oczy. Nie wiesz co się dzieje...

Sarven

Przybyłem aby dowiedzieć się czegoś o Tobie i o tym co tutaj robisz

JA

Starzec którego już ledwo dostrzegasz przez dziwne światło, które nie wiesz skąd pochodzi odpowiada: Zatem już wiesz, że jestem tu by rozdawać szczęście. Twoje zadanie zakończone i możesz odejść... znów zrobiło się dziwnie przyjaźnie...

Sarven

Dlaczego nie chcesz obdarować mnie tym "szczęściem" - kładę nacisk na ostatnie słowo i wymawiam je z dużą ironią.
Na czym ono polega?

JA

Starzec mówi: Szczęściem mogą być obdarowani jedynie Ci, którzy naprawdę tego pragną... Twoje chęci nie są szczere

Sarven

Skończ wreszcie swoje brednie! Obaj dobrze wiemy, że nie ma to nic wspólnego ze szczęściem.

JA

Jeden z elfów łapie za rękojeść swojego miecza i mówi poważnym tonem w twoją stronę: Trochę więcej szacunku, jeśli chcesz jeszcze pożyć. Opiekun dał Ci chyba do zrozumienia, że twój pobyt tutaj się zakończył.Starzec ciągle jest uśmiechnięty, odpowiada stonowanym głosem jakby chciał uspokoić sytuację: Czy widziałeś tych wszystkich członków wspólnoty? Każdy jest radosny i szczęśliwy. Nie rozumiem o co Ci chodzi...

Sarven

Patrzę groźnie na elfów..
Jeszcze się spotkamy..
Wycofuję się ostrożnie z namiotu, cały czas obserwując elfów.

JA

Wychodząc z namiotu, spostrzegasz, że jesteś na jakiejś pustyni... Wkoło nie ma nic, a przed tobą tylko namiot. Po chwili wychodzi z niego starzec, spogląda na Ciebie i mówi: Witaj, w moim świecie. Przykro mi ale mógłbyś sprowadzić znajomych do mojego obozowiska i narobić niepotrzebnego zamieszania, więc będziesz musiał zginąć po czym spogląda na Ciebie z uśmiechem, a zarazem rządzą twojej śmierci w oczach. Nigdy jeszcze nic takiego nie widziałeś i tak dziwnie się nie czułeś...

Sarven

Nie czekając czy starzec powie coś jeszcze zadaje szybki silny cios toporem.

JA

Zadajesz cios, lecz twój topór przenika przez starca. Jego postać się rozmywa a po chwili ukazuje w innym miejscu z denerwującym Cię już uśmiechem na twarzy i mówi: Miałeś okazję, żeby mnie zabić w namiocie i wówczas kiedy mnie śledziłeś. Teraz już za późno...

Sarven

Nie wierze w co co widzę. Nie wierzę w to co mnie otacza! To tylko iluzja!

Miej odwagę stanąć do walki, zamiast zasłaniać się iluzją!

JA

Starzec roześmiał się i powiedział poważnym tonem patrząc Ci głęboko w oczy: Puszczę Cię... Ale jeżeli tutaj wrócisz lub kogoś przyślesz to wiedz, że będą kolejne ofiary. Zabiję wszystkich, którzy chcą przeszkodzić w naszym szczęściu. I pamiętaj o tym, że od teraz jesteś w zasięgu mojej mocy, więc uważałbym na swoje postępowanie... po tych słowach zaczyna robić się ciemno. Nic nie widzisz, aż w końcu budzisz się w lesie. Otwierasz oczy i zastanawiasz się czy wszystko to było jedynie snem? Podnosisz się oglądasz okolice i dostrzegasz w oddali mury Dirnen. Jesteś niedaleko miasta. Sprawdzasz czy masz wszystko przy sobie i spostrzegasz się, ze brakuje Ci twoich pieniędzy. Nie masz przy sobie ani jednej złotej korony...

Merlin

mag zacząl sie orzglądać wokół polany