Unholy Tavern - Rpg Online

Solve

- Tak... to już chyba wszystko. Przyszliśmy tu aby ich odnaleźć... a teraz mamy więcej pytań niż odpowiedzi. - Podsumowuję co do tej pory zdzialaliśmy "czyli nic" Wróćmy do miasta ... "Popytam jeszcze o gildię zlodziei ..."

Spartakus

Hmmmm....spróbuje wyciągnąc cos jeszcze z tego ducha Chodz zemną ty ze sztyletami a moze bys się wreszcie przedstawił??chodzmy moze ci się uda cos z niego wyciągnąc.

Solve

- Chyba mogę już Ci zaufać ... Nazywam się Solve. Imię narazie wystarczy ... Podchodzę [do ducha ?] :
Witaj... przepraszam, że wziąlem Cię za coś pochodzącego z odchlani Nurgla. Pierwszy raz spotykam się z czymś magicznym. I czekam na jego odpowiedź i reakcje ...

JA

Tajemnicza postać ciągle rozmazana i świecąca ognistymi oczami odpowiada: Mówiłem żebyście odeszli... Lepiej mnie posłuchajcie jeżeli nie chcecie by wasza przygoda zakończyła się zbyt szybko i boleśnie... mówi to tak przerażającym głosem, że przeszywają was dreszcze. Towarzysze Solva stoją z tyłu zdumieni całą sytuacją. Są gotowi do walki, lecz starają się trzymać z tyłu.

Spartakus

Słuchaj mnie zjawo nie przeszłem taki kawał drogi żeby zatrzymac się tutaj mam jedyne pytanie odpowiedz a odchodzę stąd i dajemy ci spokój obiecuję a pytanie brzmi czy wiesz gdzie podziało się dwóch szlachciców proszę pomóż nam to bardzo ważne wiem że bronisz Dirnen od stuleci i jestem ci zato wdzięczny w imieniu chyba wszystkich tu zebranych więc proszę cię pomóż nam.

JA

Tajemniczej postaci na chwile przestały palić się oczy i po chwili zaczęły znów z dużo większa siłą, po czym odpowiedziała jakby wkurzonym i wciąż przerażającym głosem: ODEJDŹCIE! po czym bezwładnie każdy z was przewrócił się na chwile. Nie wiecie czym było to spowodowane, czy lękiem czy jakimś czarem. Po chwili zaczęliście wstawać.

Spartakus

zwracam głowę w stronę Solve i pytam co robimy??.

Solve

- Nie mam zamiaru tu zginąć ... - Odpowiadam Spatrakusowi.
- Przepraszam, już odchodzimy. - Mówię do zjawy
"Powinniswmy opuscic to miejsce jak najszybciej"
na ulice miejskie

Spartakus

Masz racje wracamy.Przepraszamy za zakłucenie spokoju.Na ulice miasta.

Kelk

Wchodzę między ruiny. Rozglądam się po nich. Jest już dość późni, co nadaje temu miejscu tajemniczy i groźny wygląd. Mury wydają się być bardzo stare. 'Ciekawe jakie historie wiążą się z nimi'- myślę. Przechadzając się dochodzę do wniosku, że to miejsce coraz bardziej mnie fascynuje. Wyobrażam sobie jak to miejsce mogło wyglądać w latach swojej świetności.

JA

Ruiny zrobiły z pewnością na Tobie spore wrażenie. Kiedyś prawdopodobnie była to piękna budowla. W końcu przypominasz sobie, że nie jesteś tu by zwiedzać, lecz by dowiedzieć się czegoś więcej o tym miejscu. Zaczynasz przyglądać się uważniej czy nie widzisz czegoś podejrzanego lub nie słyszysz. W końcu do twoich uszu dochodzi odgłos jakiś śpiewów i śmiechów. Wydaje Ci się, że dochodzą spod ziemi, lecz nie dostrzegasz nigdzie wejścia.

Kelk

Wsłuchuję się w śpiewy. Staram się zrozumieć poszczególne słowa. Kieruję się do miejsca skąd odgłosy słychać najgłośniej.

JA

Śpiewy są zbyt niewyraźne by coś z nich zrozumieć. Przechodzisz kilka kroków i wydaje Ci się, że dochodzą spod ziemi. Tak jakby pod twoimi stopami znajdowało się jakieś pomieszczenie. W pewnym momencie widzisz w ciemnym już lesie jakieś światło. Z początku to jakby jeden mały płomień, po chwili pokazały się jednak dwa kolejne. Nie wiesz co to jest, gdyż jesteś zbyt daleko.

Kelk

Zmierzam w kierunku tych świateł. Dobywam sztyletu. Powoli i cicho zbliżam się do tego miejsca. Obserwuję wszystko zza drzewa.

JA

Idziesz ostrożnym krokiem w stronę lasu. Gdy trochę przybliżyłeś się widzisz kolejne światło. Są już cztery. Robisz kolejne kilka kroków i wiesz już, że to blask od pochodni. To jakieś osoby, które nie wiadomo skąd się tam znalazły. Każdy z nich trzyma w ręku pochodnie. Zaczynają spokojnym krokiem wchodzić w głąb lasu. Nie wiesz skąd się tu wzięli, kim są i gdzie zmierzają...