Unholy Tavern - Rpg Online

JA

Stałaś sobie przy murze i w pewnym momencie podszedł do Ciebie mały chłopiec, popatrzył przepełnionym bólem wzrokiem i powiedział: Witaj, czy mogłaby mi Pani pomóc?

sagitta

Kolejne miasto w moim życiu... Nie pamiętam już ile ich widziałam. Wchodząc przez bramę byłam trochę zdenerwowana. Ale teraz idąc po niezbyt zadbanych ulicach uspokoiłam się. krok za krokiem... bez celu... Wolałam nałożyć kaptur, by uniknąć ciekawskich spojrzeń obcych. gdzieś daleko słyszałam śmiech małych chłopców. ja będąc w ich wieku nie mogłam tego robić. Sama nie wiem dlaczego poczułam się taka... zmęczona życiem i zazdrosna. Spojrzałam w górę.Tam, każda chmura ma swoje miejsce, idealna harmonia... Okryta płaszczem usiadłam przy najbliższym murze. Musiałam trochę odpocząć i to wszystko przemyśleć. Ile tu zostanę? Gdzie pójdę dalej? To było ważne, w przeciwieństwie do ludzi na ulicy, którzy mogą mnie wziąć za żebraczkę... Nie obchodzi mnie to... abym była ja i myśli...

JA

Miasto powoli zasypia jest już wieczór. Latarnie oświetlają drogi nielicznym przechodniom. Wielu patrzy na Ciebie, jakby wiedzieli, że jesteś tu nowa. Przed tobą całe miasto. Niewiele się dzieje w zasięgu twojego wzroku, Dirnen z tej perspektywy wygląda jakby czekało byś je poznała bliżej...

sagitta

Nie wiem ile czasu spędziłam w bezruchu. Ale czy to ważne? Śmiechy ucichły, a tylko nieliczni pozostali na ulicy. I dobrze. postanowiłam trochę rozejrzeć się po starych uliczkach. Te miasto ewidentnie tchnęło czasami które nie były mi jeszcze znane. Ostrożnie rozejrzałam się dookoła. Po chwili ruszyłam w kierunku zachodnim. Nic nie szkodzi że ta dzielnica nie wyglądała za specjalnie. Miałam dość idealnie ułożonych ludzi i ich cudownych budynków, bez cienia skazy. Noc wydawała się taka piękna. Zawsze wolałam ta porę. mogłam wtedy spokojnie rozmyślać i naprawdę żyć. Zdjęłam kaptur z głowy i pozwoliłam długim czarnym włosom opaść na plecy w nieładzie. Droga stawała się coraz bardziej niewygodna, ale to mnie nie obchodziło. Byłam wolna... Pomiędzy tymi zwykłymi ludźmi żyjącymi w rutynie codziennych spraw i obowiązków. Czasami za tym tęskniłam, ale to tylko były chwilę mojej słabości. Musiałam być przecież silna by przetrwać... W pewnej chwili zobaczyłam na ziemi zdeptany kwiat. Wiem, że byłby piękny, gdyby nie buty które przyprawiały mu cierpienia. Czy tak było ze mną ? gdybym nie miała takiej przeszłości jaką mam... czy byłabym kimś innym? Podniosłam szybko kwiat... gdy się schylałam zdawało mi się, że koło mnie przemknął jakiś cień... ale to pewnie była tylko iluzja...

JA

Idąc po ulicach zachodniej części miasta czujesz lekki strach. Niepokój i lęk przed tym co może Cię tutaj napotkać. Mijasz wielu żebraków, którzy siedzą w poobdzieranych szatach, cali z błota i jedzą piętki chleba lub popijają wino by zapomnieć choć na chwilę o swoim losie. Jednak oni nie sprawiają żadnych zagrożeń w przeciwieństwie do oprychów, których jest tu pełno. Jakby czekali na chwilę słabości, gdy będą mogli zaatakować i ograbić Cię z wszystkich kosztowności. W pewnym momencie czujesz jakby ktoś wyciągał w twoją stronę rękę, obracasz się natychmiast i widzisz niziołka w ciemnej szacie i poranionej twarzy, który mówi do Ciebie: Witaj, jesteś tu nowa? Nie boisz się sama wieczorem przechadzać się ulicami Dirnen? Czym się zajmujesz?

sagitta

Spojrzałam na Niziołka i zakryłam się szczelniej płaszczem. Nie mogłam wykluczyć, że może być złodziejem. Zwłaszcza w tej dzielnicy. Jeżeli nie chciałby mnie okraść, to czego chce? Z drugiej strony nie powinien do mnie się odzywać, gdy snuje tak niecny zamiar.

- Nie jestem stąd, ale to nie powinno Cię interesować . Potrafię się sama skutecznie obronić.... w przeciwieństwie do Ciebie jak widzę...

Mój wzrok dosyć intensywnie skierował się na jego szramy i rany na twarzy. Chciałam go zawstydzić i zmusić do odejścia z własnej woli. Musiałam być nieuprzejma, bo dlaczego miałabym być inna? Wychowałam się praktycznie sama. Gdybym była miła i uległa, dawno bym nie żyła...

JA

Twarz niziołka wskazywała na to, że trochę się zezłościł. Skrzywił się lekko i powiedział: Nie oceniaj mnie zbyt pochopnie. Gdybym chciał już byś była martwa... Powiedz mi lepiej czego tu szukasz, może mógłbym Ci pomóc za odpowiednie wynagrodzenie. Uśmiechnął się lekko jakby wyczuł możliwość zarobienia kilku złotych monet.

sagitta

Uśmiechnęłam się trochę sarkastycznie. Cel został osiągnięty. Sama się zdziwiłam, że potrafię być taka wredna. Ale przecież to tylko maska. Pozory, które muszą maskować prawdziwą mnie. Nie miałam zamiaru korzystać z pomocy pociętego naciągacza. Chociaż... nie zaszkodzi trochę "pobawić się " z Niziołkiem.

- Widzę że chwytasz się najróżniejszych sposobów zarobku... Jeżeli mi powiesz gdzie jest takie miejsce, w którym będę naprawdę szczęśliwa zapłacę ci 2 korony. Co ty na to?

Widziałam, że nic nie może wymyślić, bo takie miejsce nie istnieje... byłam skazana na cierpienie. Na te wspomnienie trochę posmutniałam, co pewnie Niziołek zobaczył. Nie ważne...

JA

Niziołek znów się skrzywił, chwilę myślał a Ty czekałaś na jego odpowiedź. W końcu przerwał milczenie: Tak jest takie miejsce, mogę Cię tam zaprowadzić, ale to będzie kosztować 5 złotych koron. Spogląda na Ciebie wyczekując na twój ruch.

sagitta

Zaskoczył mnie. Coś knuł, to było pewne. chciał abym wciągnęła się w jego gierkę. Nie ufałam mu. Zresztą nikomu nie ufałam. Może uda mi się go dyskretnie podpytać, nie tracąc przy tym koron.

- Skąd mogę mieć pewność, że nie kłamiesz? Nie mam żadnej gwarancji... a poza tym za dużo żądasz... opowiedz mi o tym miejscu a być może się zgodzę.

Spoglądałam na niego teraz, sprawiając wrażenie zainteresowanej i naiwnej. Niech myśli że bardzo mi na tym zależy...

JA

Niziołek uśmiecha się jakby poczuł, że zarobek się do niego zbliża: Moja cena i tak jest niska. Szczęście którego zaznasz będzie dużo więcej warte, zaufaj mi. Jeszcze będziesz się prosić bym Cię tam znów przyprowadził. Nie mogę za wiele powiedzieć, bo nie osiągnęlibyśmy zamierzonego efektu. Powiem Ci tylko że będziesz mile zaskoczona, nawet nie myślałaś bowiem, że takie cudowne miejsce znajduje się tu w Dirnen... Spogląda na Ciebie jakby chciał Cię przekonać, co do słuszności swoich słów.

sagitta

A więc tak to miasto się nazywa... Nie kojarzyłam go z niczym. Albo Niziołek jest cudownym i perfekcyjnym oszustem, albo naprawdę coś może wiedzieć. Nakryłam się kapturem by nie widział moich oczu. Nie chciałam robić sobie żadnych nadziei, ale... Postanowiłam z nim jeszcze trochę negocjować.

- A więc to miejsce jest "cudowne" ale w jakim sensie? Skąd możesz wiedzieć jakiego szczęścia oczekuje? Nie znasz mnie, nie wiesz jaka jestem... więc nie rozumiem.... mógłbyś mi to wyjaśnić?

JA

Niziołek kontynuował utrzymując już teraz poważną minę: Widziałem już wiele takich jak Ty... Ja też kiedyś taki byłem... zamyśla się i kontynuuje Aż pewnego razu napotkałem człowieka, który odmienił moje życie. Zaprowadzę Cię do niego. Jest w stanie dać Ci wszystko czego tylko zapragniesz...

sagitta

Teraz byłam najzupełniej przekonana, że kłamie. Żaden człowiek nie mógł być " pośrednikiem" w mojej drodze do szczęścia. A poza tym Niziołek nie wyglądał na takiego, który mógłby mieć ten sam problem. Uśmiechnęłam się trochę smutno do siebie. Już raz byłam naiwna, i bardzo tego żałowałam. Odpowiedziałam pewnie, nadal udając:

- Nie pomożesz mi. Poszukaj innej naiwnej osoby. Życie to nie przypadek spotkań Żegnam.

Odwróciłam się, nie zwracając już uwagi na Niziołka. Odeszłam kawałek w stronę zachodnią zmierzając do jakiegokolwiek karczmy.

Ide do karczmy " Unholy Tavern"

Avia

Kiedy wyszlam z karczmy z Amelia stanela na bacznosc.
-Teraz tylko trzeba...-kiedy zobczylam podbiegjaca do mnie Amelia zamilklam.
-Amelia wiesy ye jak sie nie uda to zostaniemy tu na zawsze...-poiwdzialam.